آشنایی با نمایشگاه های هنری
نمایشگاه هنری، رویداد یا فضایی است که مجموعه ای از آثار هنری به نمایش گذاشته می شوند، گفته می شوند. این آثار می توانند شامل نقاشی، مجسمه، عکاسی، طراحی، آثار گرافیکی، دست سازه های هنری و سایر رشته های هنری باشند. نمایش آثار و اشیایی که هدف آن برقراری ارتباط با مخاطب، بیان یک مفهوم، انتقال پیام و یا تفسیری از واقعیت باشد. نمایشگاه ها راهی برای ارتباط هنرمندان با جهان است. اغلب هنرمندان پیچیده ترین احساسات خود را در بهترین آثار خود به نمایش می گذارند. آنها اکنون می توانند این احساسات را از طریق یک نمایشگاه با جهان به اشتراک بگذارند. مواقعی وجود دارد که این آثار هنری بستری قدرتمند برای برجسته کردن بی‌عدالتی‌ها در جهان ما فراهم می‌کنند. اگر نه، بیان احساسات روی بوم موثرتر است. در هر صورت، نمایشگاه ها راه موثری برای برقراری ارتباط با مخاطبان علاقه مند هست
نمایشگاه هنری به هر فضایی گفته می شود که در آن آثار هنری به نمایش گذاشته می شود تا مخاطبان آن را ببینند. مانند بسیاری از چیزهای در دنیای هنر، تعیین این اصطلاح می تواند دشوار باشد زیرا برای افراد مختلف به معنای چیزهای متفاوت است. به طور کلی، نمایشگاه‌های هنری با نمایش‌های هنری ملموس مانند نقاشی، طراحی، عکاسی، مجسمه‌سازی، اجرا و ویدئو پر میشوند
نمایشگاه هنر از قرن 18 و 19 نقش مهمی در بازار هنر جدید داشته است.
نمایشگاه هنری در واقع یک واسطه ی فرهنگی- اقتصادی- آموزشی است که ماموریت هایی تاریخی برعهده داشته و دارد و در عین حال نمایشگاه یک واسطه ی فرهنگی- اقتصادی- آموزشی است که ماموریت هایی تاریخی برعهده دارد. یک نمایشگاه شامل تعداد قابل توجهی از افراد و وظایف است. مفهوم هر نمایشگاهی باید به خوبی بیان و منتقل شود.
بر اساس این اهداف،ماموریت و مفاهیم، نمایشگاه های هنری می توانند به صورت خصوصی، عمومی یا سازمانی برگزار شوند. نمایشگاه های هنری خصوصی معمولاً توسط یک گالری هنری یا موزه به نمایش گذاشته می شوند، در حالی که نمایشگاه های هنری عمومی معمولاً توسط یک سازمان دولتی یا غیردولتی برپا میشوند تا مخاطبین مشخصی را مورد توجه خود قرار دهد.
از اهداف یک نمایشگاه هنری میتوان موارد زیر را برجسته تر دید
اشتراک گذاری اثر با جهانی وسیع تر –
افزایش مخاطبان و شبکه ارتباطات –
درک نحوه ارائه هنری –
ایجاد انگیزه در مردم –
آموختن تازه ها –
سیر شکل گیری نمایشگاه های هنری
در دهه گذشته، نمایشگاه های هنری که زمانی تاریخ اجتماعی هنر بود، استقلال خاصی به دست آورد. تاریخ نمایشگاه‌ها که مصمم‌تر به شکل‌گیری‌های عمومی هنر اختصاص یافته‌اند، در سمپوزیوم‌ها و تبادل نظر در مؤسسات سراسر جهان، مجموعه‌ای از نشریات، بازیابی نمایشگاه‌های مهم تاریخی، مجلات جدید دانشگاهی و فراآکادمیک، و اخیراً دسته ای از پایان نامه ها که به جای هنر و هنرمندان، نمایشگاه ها و سرپرستی را به عنوان کانون اصلی خود در نظر گرفته اند.
دلایل انفجار فعالیت نمایشگاه های هنری را می توان از ابعاد گوناگونی بررسی کرد. ما از جمله به اهمیت روزافزون کیوریتورها در زمینه هنر و نوآوری‌هایی که در قالب نمایشگاهی در طول دهه‌های 1990 و اوایل دهه 2000 تولید کردند، اشاره خواهیم کرد. به همین ترتیب به گستره جغرافیایی و بزرگ‌تر جهان‌های هنری پس از سال 1989 اشاره مینماییم. حضور در نمایشگاه ها، به جای مطالعات تک نگاری هنرمندان، به مورخان امکان می دهد که مستقیماً به این تعدد بپردازند. با این حال، تأثیر دیگری به دنبال داشته: ارتباطات گسترده با مجموعه های هنری، به نظر می‌رسد که اعتماد ما به هستی‌شناسی تک‌تک آثار هنری کمرنگ شده و حتی ناپدید شده است.
از سال ۱۷۳۷ پاریس نمایش های هنری را برای عموم گشود و عاملی برای شهرت هنرمندان و رونق بازار هنری اشان شد. ۱۷۶۹ آکادمی سلطنتی در لندن این الگو را پیگیری کرد وبر بازار هنر مسلط شد، سال ۱۸۰۵ اشراف در نمایشگاه موسسه بریتانیایی برای هنر مدرن، ثروت زیادی را خرج کردند و این امر دنیای نقادان را نیز به واکنش پاداشت.منتقدینی همچون نیس دیدرو و جان راسکین
پیش از جنگ جهانی دوم، نمایشگاه های هنرمندان معاصر در انگلستان و فرانسه در اختیاز مجامع نمایشگاهی بود. در پاریس دیگر سالن هایی با حامیان ثابت وجود نداشت اما نمایشگاه های سالانه برای هنرمندان برگزار می‌شد. در انگلستان اعضای رویال کالج، همچون امروزه، نمایشگاه های تابستانی داشتند.
نمایشگاه گنجینه هنر، منچستر 1857، و نمایشگاه پرتره‌های ملی در لندن، در محلی که اکنون موزه ویکتوریا و آلبرت نامیده میشود، در سه مرحله در سال‌های 1866-1868
اولین نمایشگاه ها با مفهوم امروزین محسوب میشوند
در سال 1863، در پاریس که هنر آکادمیک را جدی تر دنبال میکرد، نمایشگاهی که به نام Salon des Refusés (“سالن رد شدگان”)- مردودی های- شناخته میشود، برگزار شد. با نمایش ناهار روی چمن ادوارد مانه (Le déjeuner sur l’herbe) دوره ای آغاز شد که مردم را مستقیما در معرض پیشرفت های هنری یا همان هنر مدرن قرار داد
نمایش‌های مهمی از این نوع، نمایشگاه اسلحه‌خانه در شهر نیویورک در سال 1913 و نمایشگاه بین‌المللی سوررئالیست لندن در سال 1936 بود.
Algernon Graves, The Society of Artists of Great Britain, 1760–1791; The Free Society of Artists 1761–1783: A Complete Dictionary of Contributors and Their Work from the Foundation of the Societies to 1791 (London: George Bell and Sons, 1907)
|
Édouard Manet |
بر اساس مقاله فوق فهرستی جامع از هنرمندانی است که در جوامع اولیه نمایشگاه‌های بریتانیای قرن هجدهم آثارشان نمایش داده شده است، از جمله نام هر سازنده، هر شی به نمایش درآمده و تاریخ‌های نمایشگاه.
در کنار نقاشی‌ها، حکاکی‌ها، مدل‌های معماری و مینیاتورها نشان داده شد. در کنار هنرمندان مرد، زنانی را می‌یابیم که همراه با اساتید، صنعتگران و آماتور هستند. این جلد همچنین گزیده‌ای از حکایت‌ها و صورتجلسه‌های گردآوری شده توسط یکی از ادوارد ادواردز، یکی از اعضای جامعه در طول سال‌های 1766-1772، و نیز موارد دیگری را که به تفصیل بحث‌ها در مورد اینکه چه چیزی باید نشان داده شود را شرح میدهد. در این ایام، اختلاف نظرها شدید بود و علیرغم فاصله تاریخی طولانی، تا حدودی دغدغه‌های آشنا برای شرایط امروزی باقی مانده است. در یک طرف دموکرات‌ها بودند که بر برابری هنرمندان و ورود رایگان برای عموم بحث می‌کردند. از سوی دیگر، همانطور که معمار جان گوین نقل می‌کند، نخبه‌ای بود که از «فحشای هنرهای مؤدبانه» و تماشای «آثار آنها مورد انتقاد یا تأیید خدمتکاران آشپزخانه و پسران اصطبل» منزجر شده بود. در نهایت یک گروه بعداً به آکادمی سلطنتی هنر تبدیل شد.
پس از قرن ۱۹ نقش این نمایشگاه های خصوصی و گالری های دلال گونه ی هنری در ارتقای هنر نوین پررنگ تر شد( مانند گالری گروونر در لندن و گالری دوران روئل در پاریس). در این میان گالری های لندن پیشرو تر، تاثیرگذار تر و مستقل تر بودند و توسط هنرمندان و منتقدان اداره میشدند.
قرن بیستم شروع نمایشگاه های بزرگ بین المللی، آرت فیرها و دوسالانه ها(دوسالانه ونیز در سال ۱۸۹۵ بنیان گذارده شد) بود و نگرش های مدرنیستی بیشتر فرصت بروز یافت.
در انگلستان مهم ترین موسسه ای که پس از جنگ ، هنرهای معاصر را نمایش داد، شورای هنرهای بریتانیای کبیر در سال ۱۹۴۵ بود که هدف آن ارتقای هنرهای زیبا و بهبود دسترسی به آنها بود. پس از جنگ موسسات ملی مانند گالری تیت، موزه ملی ولز و اسکاتلند و… به جمع آوری و نمایش مجموعه های زیادی از آثار هنری معاصر روی آوردند. از سال ۱۹۶۸ با گشایش گالری هیوارد، و سال ۱۹۶۶ گالری سیگنالز لندن به محل بزرگتری برای برگزاری نمایشگاه ها با روحی نوین و آوانگارد در مکان های مبتکرانه تر دست یافت. آرت لبز در سال های ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۸ نمایشگاهی کوتاه مدت، تجربی، مولتی مدیا و آشوب ناک بود که به ترویج تجربه طلبی در هنرها جهش چشمگیری داد.
در سال 1976، گالری فلوس به سرپرستی الیاس فلوس، در واشنگتن دی سی، اولین نمایشگاه هنری برای فروش آثار را در آمریکا برگزار کرد، “نمایشگاه بین المللی هنر واشنگتن” یا “Wash Art”. این نمایشگاه آمریکایی با مخالفت شدید گالری هایی که علاقه مند به حفظ رونق آثار هنری اروپایی بودند مواجه شد. نمایشگاه واشنگتن ایده اروپایی نمایشگاه های دلال را به دلالان آثار هنری در سراسر ایالات متحده معرفی کرد. پس از ظهور Wash Art، نمایشگاه های بسیاری در سراسر ایالات متحده توسعه یافت.
پس از آن نیز همچنان انگلستان به نوعی « فرهنگ» نمایشگاهی را معاصر را بدست دارد بطوریکه در حال حاضر، مجله تایم‌آوت در پایان هر هفته، از برگزاری دست کم ۹۰ نمایشگاه هنر معاصر، در لندن خبر میدهد- موسسات عمده نیز مانند گالری تیت، گالری ملی پرتره هیوارد و باربیکن، پایت شاپل، سرپنتین و ICA ,…که در دنیای نمایشگاه های هنری پیشرو و تاثیر گذارند.
برای مطالعه بیشتر درباره ی تاریخ شکل گیری نمایشگاه های هنری و یا بررسی های تکوینی آنها، مقالات زیر به عنوان منابع پیشنهاد میگردد.
۱-Ian Dunlop, The Shock of the New: Seven Historic Exhibitions of Modern Art (London: Weidenfeld and Nicolson, 1972)
۲- Katherine Dreier, George Heard Hamilton, Marcel Duchamp, Alexander Dorner, et al., Collection of the Société Anonyme: Museum of Modern Art, 1920 (New Haven: Yale University Press, 1950)
۳-Alexander Dorner, The Way Beyond “Art” (New York: Wittenborn, Schultz, 1947)
۴-Jermayne MacAgy: A Life Illustrated by an Exhibition (Houston: University of St. Thomas, 1968)
۵-Margaret Hall, On Display: A Design Grammar for Museum Exhibitions (London: Lund Humphries, 1987)
۶-Brian O’Doherty, Inside the White Cube: The Ideology of the Gallery Space (Berkeley and Los Angeles: University of California Press, 1976)
۷-AA Bronson and Peggy Gale, eds., Museums by Artists, exh. cat. (Toronto: Art Metropole, 1983)
۸-Rasheed Araeen, “Our Bauhaus, Others’ Mudhouse,” Third Text 6, Spring 1989 (Abingdon, UK: Taylor and Francis)
